بیماری کوربینی

چکیده                                     تخمین زمان مطالعه: 4 دقیقه

کوربینی:
بینایی توانایی افرادی است که به دلیل ضایعات در قشر مخطط خود که بعنوان قشر بینایی اولیه شناخته میشود کورتیکال کور هستند در پاسخ به محرک های بینایی که آگاهانه نمی بینند.اکثر مطالعات در مورد نابینایی بر روی بیمارانی انجام می شود که نابینایی آگاهانه فقط در یک طرف حوزه بینایی خود دارند. به دنبال تخریب قشر مخطط ، از بیماران خواسته می شود محرک های بینایی را که به طرف نابینایان آنها ارائه می شود ، تشخیص دهند ، بومی سازی کرده و آنها را مورد تمایز قرار دهند ، اغلب در یک موقعیت پاسخ اجباری یا حدس زدن ، حتی اگر آنها آگاهانه محرک بینایی را تشخیص ندهند
تحقیقات نشان می دهد که بیماران نابینا دقت بالاتری نسبت به آنچه فقط از شانس انتظار می رود ، کسب می کنند.

توصیف نابینایی:

بیماران مبتلا به نابینایی به جای سیستم مغز کنترل کننده حرکات چشم ، به سیستمی که درک بینایی (قشر بینایی مغز و برخی از رشته های عصبی که از چشم اطلاعات را به آن منتقل می کنند) آسیب می رسانند. این پدیده نشان می دهد که چگونه ، پس از آسیب دیدن سیستم درک پیچیده تر ، افراد می توانند از سیستم کنترل زیرین برای هدایت حرکات دست به سمت یک شی استفاده کنند حتی اگر آنها نمی توانند آنچه را که به دنبال آن هستند ببینند. از این رو ، اطلاعات بصری می توانند بدون ایجاد احساس آگاهانه ، رفتار را کنترل کنند. این توانایی افراد نابینا برای رفتار مانند اینکه می توانند اجسامی را که از آنها بیهوش هستند ببینند ، نشان می دهد که هوشیاری یک ویژگی عمومی برای تمام قسمتهای مغز نیست ، بلکه توسط قسمتهای تخصصی آن تولید می شود.

علت:

سه نظریه برای توضیح چشم بینی وجود دارد..
اولین مورد بیان میکند که پس از آسیب به ناحیه "وی یک"شاخه های دیگر عصب بینایی اطلاعات دیداری را به قسمت فوقانی غضروف و چندین ناحیه دیگر از جمله قسمت هایی از قشر مخ می رسانند.
دیگری درمورد پدیده نابینایی این است که حتی اگر اکثر قشر بینایی فرد ممکن است اسیب ببیند جزایر کوچکی از بافت فعال باقی میماند. این جزایر به اندازه کافی بزرگ نیستند که بتوانند ادراک آگاهانه را فراهم نمایند.و اما آخرین نظریه این است که اطلاعات مورد نیاز برای تعیین فاصله و سرعت یک جسم درفضای جسم توسط هسته ژنتیکی جانبی تعیین میشود قبل از اینکه اطلاعات به قشر بینایی برده شود.

شواهد در حیوانات:

در آزمایشی در سال 1995 ، محققان تلاش کردند نشان دهند که میمون هایی که در قشرهای مخطط ضخیم ضایعاتی دارند یا حتی کاملاً برداشته شده اند نیز دچار نابینایی می شوند. برای مطالعه این موضوع ، آنها میمون ها وظایف کاملی مانند آنچه معمولاً در مورد موضوعات انسانی استفاده می شود ، بر عهده داشتند. میمون ها را جلوی مانیتور قرار دادند و به آنها آموزش دادند که آیا هنگام پخش یک لحن ،شی ساکن یا چیزی در میدان دید آنها وجود ندارد. سپس میمون ها همان کار را انجام دادند به جز اینکه اشیاساکن در خارج از حوزه بینایی آنها نمایش داده شدند. عملکرد میمون ها بسیار شبیه به شرکت کنندگان انسانی بود و قادر به درک حضور اشیاساکن در خارج از حوزه بینایی خود نبودند.

چگونه با نابینایی برخورد می کنید؟

نابینایی قشر مغز می تواند بر روی بینایی نیز تأثیر بگذارد. این امر به آسیب به هر دو طرف مغز ، به طور معمول در هر دو طرف قشر پس سری (بینایی) نیاز دارد.

آیا نابینایان می تواند نامرئی بودن را ببیند؟

نابینایی استفاده از حسی غیر از بینایی مانند شنوایی (مکان یابی) ، لمس (حساسیت به لرزش) برای تشخیص موارد در شعاع آن است.
این می تواند هر چیزی را که در شعاع آن قرار دارد ، ببیندهمه اشکال فوق بینایی به نامرئی نفوذ می کنند.